Ας πάει και το παλιάμπελο, του Γιώργου Λακόπουλου
Ξαφνικά ο χρόνος γύρισε πίσω στη Βουλή των Ελλήνων. Στους διαξιφισµούς για το νοµοσχέδιο που δυσχεραίνει τη δόµηση στις περιοχές του ∆ικτύου Natura,το επιχείρηµα όσων το καταπολεµούν είναι ότι «παρεµποδίζει την ανάπτυξη». Το έργο αυτό έχει ξαναπαιχτεί. Αν ανατρέξει κανείς στα πρακτικά της ίδιας Βουλής στις πρώτες µεταπολεµικές – µετεµφυλιακές αν θέλετε – δεκαετίες, θα ακούσει τα ίδια επιχειρήµατα.Στο όνοµα της ανάπτυξης καταστράφηκαν ταυτόχρονα η ελληνικήύπαιθρος, οι ελληνικές πόλεις καιτο νησιωτικό σύµπλεγµα, όπως έχει περιγράψει εύστοχα ο Νίκος Σηφουνάκης στα βιβλία του.
Για την ανάπτυξη το κράτος χωροθετούσε εργοστάσιο λιπασµάτων δέκα λεπτά από την Οµόνοια και ναυπηγεία στο στόµιο του Σαρωνικού. Στον βωµό της ανάπτυξης κατεδάφιζαν οι εργολάβοι τα πιο όµορφα νεοκλασικά της Αθήνας για να σηκώνουν πολυκατοικίες. Η ανάπτυξη ήταν η κινητήριος δύναµη της αντιπαροχής που άφησε τις πόλεις χωρίς πράσινο, πεζοδρόµια και χώρους κοινής χρήσης. Χάριν της ανάπτυξης ξήλωσαν στα χωριά τα καλντερίµια και έριξαν άσφαλτο, άλλαξαν τις πέτρινες στέγες µε… ελενίτ, έβαλαν τις µπουλντόζες και ισοπέδωσαν οικισµούς και ταυτόχρονα την ιστορική µνήµη.
Ανάπτυξη πουλούσαν όσοι στοίβαζαν ανθρώπους σε ηµιυπόγεια και σοφίτες και έκαναν το επάγγελµα του θυρωρού όραµα για τον µέσο επαρχιώτη.
Ανάπτυξη έκαναν όσοι δηλητηρίασαν τα ποτάµια και τις λίµνες µε απόβλητα.
Επίδειξη αναπτυξιακής ταχύτητας ήταν η ρύπανση των ακτών, τα κακόγουστα κτίσµατα πάνω στο κύµα, η εξόντωση των τοπικών καλλιεργειών και τα λοιπά ανοσιουργήµατα, µε την υπόθαλψη της άναρχης δόµησης και των αυθαιρέτων.
Μήπως ήταν ανάπτυξη η ανελέητη αλλοίωση του χαρακτήρα των νησιών χάριν του τουρισµού, µε δηµόσιο µάλιστα χρήµα: από τα θαλασσοδάνεια των µεγαλοξενοδόχων µέχρι τα «ρουµς του λετ» της δεκαετίας του 1980; Ως ανάπτυξη δεν πανηγυρίστηκε ότι ένας πρωθυπουργός ανέλαβε αυτοπροσώπως να ξηλώσει τις γραµµές του τραµ στην Αθήνα; Θρίαµβος της ανάπτυξης δεν ήταν η αποµόνωση του Στέφανου Μάνου, η εκδίωξη του Αντώνη Τρίτση και τώρα η απειλή λιντσαρίσµατος της Τίνας Μπιρµπίλη;
Γυρίζουµε λοιπόν στις εποχές όπου καταστρέφαµε το ελληνικό περιβάλλον για να αναπτυχθούµε! Το µικροσυµφέροντα ψιµυθιώνονται πάλι αναπτυξιακά, για να καταστρέψουν ό,τι απέµεινε. Αλλωστε, σύµφωνα µε τον νόµο του Μερφι: «Τίποτε δεν είναι τόσο κακό ώστε να µην µπορεί να γίνει χειρότερο».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ
Η Λαμία πριν την "ανάπτυξη"
Η Λαμία μετά την πρώτη φάση "ανάπτυξης" - αναμένεται η δεύτερη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου